Το μόνον της ζωής του ταξείδιον

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά σε όλα τα διηγήματα του Βιζυηνού είναι η τάση του για εξομολόγηση. Στο έργο του εισχωρούν τα παιδικά του τραύματα, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, οι προσωπικοί μύθοι του, οι ταξιδιωτικές διαψεύσεις. Η εκτροχιασμένη σκέψη ως έγκλειστου στο ψυχιατρείο καταλήγει συχνά στα μόνιμα θέματα της μεγαλομανίας του: την επιτυχία, την αναγνώριση, τα πλούτη, τη χαμένη αγάπη. Το σασπένς, οπως και οι εντονες αναφορές που γίνονται, στα τέσσερα από τα διηγήματα, στην πατρίδα της παιδικής ηλικίας του Βιζυηνού, αποτελεί απλά και μόνο το μέσο για το στόχο του. Οι μεταστροφές της πλοκής, στα διηγήματα αυτά οδηγούν τον αναγνώστη μέσα από λαβύρινθους, όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η φύση της ενοχής διερευνάται επίσης από το συγγραφέα. Πρόκειται για ψυχολογικές αινιγματικές ιστορίες, όχι μόνο ως προς το τι αποκαλύπτουν στον αναγνώστη για τους ήρωες, αλλά ως προς το τι αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι ήρωες μέσα στο διηγημα. Ο συνταρακτικός επίσης τρόπος με τον οποίο ο αναγνώστης απορροφάται στο λαβύρινθο των αμφιλογιών οφείλεται στην άρτια τεχνική ικανότητα του Βιζυηνού να παίζει με τις συμβάσεις της ρεαλιστικής αφήγησης.